Op de meeste cd’s die ik van bassist Joris Teepe in de kast heb staan, is het merendeel samen met de Amerikaanse saxofonist Don Braden en ook hier is er weer sprake van een samenwerking. Joris Teepe, behalve meesterbassist ook componist en leraar vertrok al in 1992 naar New York waar hij lessen volgde bij Ron Carter en met veel muzikanten samenwerkte, een jaar later nam hij zijn eerste album op met een groep die hij aanvoerde samen met Don Braden, en nu een tiental cd’s en 25 jaar later zijn ze weer samen te horen in dit eerbetoon aan Herbie Hancock. Joris zijn carrière verliep in sneltreinvaart, door zijn warme basspel vol souplesse werd hij een veel gevraagde begeleider, hij werkte met Benny Golson, Sonny Fortune, Rashied Alie en Randy Brecker om er maar een paar te noemen, sinds 2001 is hij directeur van de jazzstudie aan het Prins Claus Conservatorium in Groningen. Don Braden is behalve saxofonist/fluitist ook componist, bandleider en een gepassioneerd leraar.

Al 30 jaar toert hij de wereld rond met zijn eigen groepen en als sideman met jazz grootheden al Betty Carter, Wynton Marsalis, Freddie Hubbard en vele anderen. Hij maakte 21 albums onder eigen naam en meer dan 80 als sideman. Laat ik vooral niet vergeten de rest van het quartet te duiden, op de piano vinden we Rob van Bavel, afgestudeerd in 1987 in Rotterdam met de hoogst mogelijke cijfers en hij won de tweede prijs in de eerste versie van de prestigieuze Thelonius Monk Jazzpiano Competitie. Hij is te horen op meer dan 200 albums als leider of als sideman. Op drums tenslotte is er Owen Hart Jr., Amerikaan maar al geruime tijd woonachtig in Nederland, hij speelde o.a. met het Michael Moore ensemble, Ramon Valle, Ernst Glerum en Juraj Stanik.

Herbie Hancock behoort inmiddels tot de jazzcoryfeeën die geschiedenis geschreven hebben in de jazz, niet alleen door zijn optredens en samenwerkingen in diverse topgroepen maar ook door zijn repertoire dat is doorspekt met klassiekers. Zijn allereerste succesnummer “Watermelon Man” is aanwezig, evenals “Maiden Voyage”, “Speak like a child” en anderen. Hancock schreef vele nog steeds gerenommeerde composities, maar natuurlijk is er hier geen sprake van regelrechte kopieën, dat zou volstrekt strijdig zijn met het jazz idioom. Braden, Teepe, van Bavel en Hart drukken hier hun eigen stempel op de muziek en geven daar hun persoonlijke draai aan. De originelen waren natuurlijk al meesterstukken en het heeft geen zin om die na te spelen, de basis blijft op de een of andere manier natuurlijk nog overeind, maar de muzikale invulling is volledig in de handen van de groep. En dat leidt tot werkelijk leuke verrassingen, zo is in het eigenlijk min of meer platgetreden “Watermelon Man” het welbekende thema eigenlijk maar sporadisch aanwezig en ontwikkelt het nummer zich in een volstrekt eigen richting.

Het album begint met een 11 minuten lange versie van het bekende “Maiden Voyage” uit het gelijknamige album uit 1965. Joris krijgt hier alle ruimte om zijn elastische spel ten toon te spreiden in een lange solo. Hier is ook onmiddellijk duidelijk hoe hoog de kwaliteit van deze groep ligt, Braden met zijn fraaie toon en brede geluid, Van Bavel die excelleert als een ware klavierleeuw en het knetterende drumspel van Hart, wat een superieure groep muzikanten is dit, het is te hopen dat concerten weer snel mogelijk zijn opdat we live kunnen genieten van dit quartet. Zowel “Watermelon Man” als de spannende blues “Driftin” stammen uit het album “Takin’Off” uit 1962, “Speak like a child” is van het gelijknamige album uit 1968 en “Butterfly”en “Actual Proof” komen van het album “Thrust” uit 1974 met The Headhunters.

Don Braden schreef het nummer “The Ingenious Catalyst” en Joris Teepe “Role Model”, beiden fraaie composities en in Joris’ nummer is er weer een knappe bassolo. In “Butterfly”, een ode van Hancock aan de dames, is Don te horen op altfluit en concertfluit en evenals op de sax is zijn spel warm en rondborstig. Het album wordt afgesloten met de klassieker “Yesterdays” van Jerome Kern, na een melodieuze solo van Don krijgen alle musici hun kans om te improviseren, zo wordt dit welbekende “oudje” weer opgepoetst als nieuw.

Het album werd opgenomen met publiek in “De Witte” in Den Haag, een club opgericht in 1782 onder de naam “De Nieuwe of Littéraire Sociëteit De Witte”, sinds 2015 worden hier ieder jaar vier jazz concerten gegeven onder de naam Jazz at the Club. De concerten zijn te beluisteren via www.jazzattheclub.nl. Dit album is het derde concert dat werd vastgelegd op cd door O.A.P. Records, eerder kwam er een album uit van Scott Hamilton in 2018 en een van Mike LeDonne/Vincent Herring in 2019. Hopelijk volgen er meerdere als de corona ellende achter de rug is.

Ps. Op verzoek van Joris Teepe vermeld ik nog het volgende, een paar weken geleden heeft hij zijn cd “Seven Days a Week” uit 1998 opnieuw uitgebracht ditmaal niet op een cd maar digitaal. Joris had voor dit album een aantal grootheden uit de jazz verzameld zoals Randy Bracker (trompet, flugelhorn), Chris Potter (tenorsax, sopraansax en basklarinet), Kevin Hays (piano), James Williams (piano) en Tony Reedus (drums). Het album is te beluisteren op de volgende streamingdiensten : Spotify, Apple Music, i Tunes, Amazon, Pandora, YouTube en Deezer. Het is een geweldig album , bij deze van harte aanbevolen.

Jan van Leersum